Pasieka "ULIK"

MIÓD - WARTO WIEDZIEĆ

Miód jest jedną z najcenniejszych i niepowtarzalnych substancji odżywczych, jakich dostarcza nam natura. Jego właściwości bakteriobójcze i uodparniające są znane ludzkości od 4 tysięcy lat i już starożytni potrafili wykorzystywać jego lecznicze właściwości.

Co to jest miód ?

Pod względem chemicznym miód pszczeli jest stężonym wodnym roztworem cukrów o właściwościach silnie higroskopijnych (pochłania wilgoć). Zawartość różnych substancji organicznych i nieorganicznych w miodzie:

Miód jest wolny od zanieczyszczeń chemicznych, ponieważ pszczoły są bardzo wrażliwe na toksyny i wyginęłyby zbierając zanieczyszczony nektar lub spadź.

100g miodu dostarcza 328 kcal (1373 kJ). Jedna łyżka stołowa to około 65 kcal (272 kJ).

Miód musi krystalizować

Naturalny miód pszczeli z płynnej konsystencji (patoki) zmienia się w ciało stałe (krupiec). Proces krystalizacji miodu nie zmienia jego składu chemicznego, właściwości odżywczych i leczniczych, lecz świadczy o dużej zawartości glukozy i dobrej jakości miodu (wbrew błędnej opinii, że miód "scukrzony" to cukier). Krystalizacja powoduje zmianę barwy miodu na odcień jaśniejszy. Czas krystalizacji miodu waha się od 3 dni (dla miodu rzepakowego) do kilku miesięcy (dla miodu akacjowego).

Aby przywrócić miód do płynnej konsystencji należy podgrzać go do temperatury nie większej niż 40 st. C. Tak podgrzany miód ulegnie powtórnej krystalizacji oraz nie straci swoich właściwości leczniczych.

Miód przegrzany

Miodu nie wolno gotować ani mocno podgrzewać. Już w temperaturze 50 st. C słabnie działanie większości enzymów, a w 60 st. C ulegają one zniszczeniu wraz z zarodnikami kryształków, przez co taki miód nigdy nie skrystalizuje. W miodzie podgrzanym powyżej 50 st. C szybciej następuje proces rozkładu enzymu beta-fruktofuranozydazy oraz zahamowania aktywności alfa-amelazy. W takich warunkach następuje przyspieszone starzenie się miodu. Taki miód nie posiada już właściowści leczniczych.

Przechowywanie miodu

Fałszowany czy nie ?

Nie jest łatwo domowymi metodami zbadać, czy miód jest fałszowany czy nie, pewność dają tylko badania laboratoryjne. Już jednak waga miodu może nam coś o nim powiedzieć, 1 litr dojrzałego miodu waży 1,35-1,44 kg. Niektórzy twierdzą, że gdy miód "drapie" w gardle, to znaczy, że jest prawdziwy, ale nie wszystkie gatunki są tak samo ostre w smaku. Kropla miodu prawdziwego - w przeciwieństwie do fałszywego - nie powinna toczyć się po gładkiej powierzchni. Prawdziwy miód lany z dużej wysokości tworzy na powierzchni górkę.

Tylko naturalny miód pszczeli skrystalizuje pod warunkiem, że nie jest przegrzany.

Najbezpieczniej jest kupować miód bezpośrednio od pszczelarza (producenta). Każdy słoik powinien posiadać etykietę z nazwą miodu, wagą i datą. Przestrzegamy przed kupowaniem miodów w nieoznakowanych opakowaniach. Nazwisko i adres pszczelarza na etykiecie zawsze daje Państwu możliwość ewentualnej reklamacji.

Miody pszczele charakteryzuje duża różnorodność pod względem barwy, aromatu, smaku, konsystencji oraz rodzaju krystalizacji. Wszystkie te cechy miodów zależne są przede wszystkim od ich pochodzenia i surowców z jakich powstały. Miody dzieli się na 3 zasadnicze grupy: nektarowe, spadziowe i nektarowo-spadziowe.

Miody nektarowe

NEKTAR - słodka ciecz wydzielana przez nektarniki kwiatów. Stanowi on pokarm energetyczny dla wielu owadów, w tym także dla pszczoły miodnej, która go zbiera, gromadzi i przetwarza na miód. Skład nektaru: woda, cukry, sole mineralne, kwasy organiczne, olejki eteryczne, barwniki, substancje azotowe, niektóre witaminy i enzymy. Miody nektarowe odznaczają się wyraźnym aromatem. Miody jasne są w smaku delikatniejsze, łagodne a miody ciemne (np.: gryczany) bardzo ostre, "drapiące". W grupie miodów nektarowych wyróżnia się miody odmianowe i wielokwiatowe. Miód odmianowy określany jest nazwą rośliny z której pochodzi np.: fasolowy, rzepakowy, lipowy, mniszkowy, itd. Jeżeli pszczelarz odbierze miód zaraz po skończeniu się pożytku z danej rośliny, uzyska miód w dużej mierze jednorodny, o charakterystycznej barwie z zapachem i smakiem nadanym mu przez tę roślinę miododajną.

Miody spadziowe

SPADŹ - słodka, lepka ciecz pojawiająca się na igłach drzew iglastych (jodła, świerk i modrzew), liściach drzew liściastych (lipa, dąb i leszczyna). Spadź produkują drobne owady (mszyce, czerwce i miodówki). Swym kłująco-ssącym aparatem gębowym nakłuwają liście i młode pędy, z których wysysają sok. Sok roślinny zawiera stosunkowo dużo cukrów, lecz znikomą ilość substancji azotowych. Nie mogąc przyswoić nadmiaru cukrów, wydalają je w odchodach. Wydaliny spływają w postaci kropli i pokrywają one liście i gałązki. Skład chemiczny spadzi zależy od rośliny spadziodajnej, pory roku oraz gatunku mszyc, które ją produkuje. W skład spadzi wchodzą: cukry proste, dwucukry, trójcukry, związki azotowe, aminokwasy, pierwiastki, garbniki, żywice i inne substancje, które nadają miodom spadziowym specyficzny smak, lekki aromat i właściwości lecznicze. Miody ze spadzi drzew iglastych zawierają substancje lecznicze stosowane w schorzeniach dróg oddechowych. Wykryto w nich również grzybnie mające właściwości bakteriostatyczne. Pszczoły bardzo chętnie przerabiają spadź na miód, chociaż nie jest ona odpowiednim pokarmem dla nich. Zawiera stosunkowo dużo substancji niestrawnych oraz trudno strawnych dla pszczół. Większość miodów spadziowych ma zabarwienie ciemne często z zabarwieniem szarawym (po skrystalizowaniu szaro-zielonkawe).

Miody nektarowo-spadziowe

Powstają z nektaru kwiatowego i ze spadzi. Równoczesny zbiór przez pszczoły tych dwóch rodzajów surowca następuje wtedy, gdy okres spadziowania drzew i krzewów zbiega się z obfitym nektarowaniem roślin. Miody te odznaczają się przyjemnym smakiem i aromatem. Dodatek spadzi decyduje często o łagodniejszym smaku, dzięki mniejszej zawartości kwasów organicznych. Łączy w sobie smak i właściwości miodów nektarowych ze zwiększoną aktywnośćą antybiotyczną miodów spadziowych.

"Dobrze jest, gdy pokarm jest lekiem, a lek pokarmem" - Hipokrates

Miód pszczeli oprócz wartości odżywczych posiada trzy najważniejsze właściwości:

Dla organizmu człowieka bardzo ważną właściwością miodu jest wiązanie i neutralizowanie toksyn pochodzących ze skażonego środowiska. Zmniejsza on działanie szkodliwych środków trujących i promieniotwórczych. Chroni w szczególności mieszkańców wielkoprzemysłowych aglomeracji i ludzi posiadących kontakt z metalami ciężkimi (w tym z ołowiem). Miód zmniejsza toksyczne działanie używek : alkoholu, tytoniu, kawy. Jest doskonałą odżywką dla osób pracujących fizycznie i umysłowo. Diabetycy (cukrzycy) powinni stosować miody o dużej zawartości fruktozy (akacjowy, lipowy, gryczany). Osobom w podeszłym wieku zaleca się dla wzmocnienia organizmu pić dziennie 1-2 szklanki wody miodowej (1 łyżka miodu rzepakowego rozpuszczona w jednej szklance przegotowanej, ostudzonej wody).

MIÓD W CHOROBACH SERCA I NACZYŃ KRWIONOŚNYCH

Zawarte w miodzie cukry proste (glukoza i fruktoza), mikroelementy i enzymy działają na mięsień tonizująco, stymulująco i odżywczo. Potwierdzeniem leczniczego wpływu miodu na mięsień sercowy było odkrycie w nim czynnika glikutylowego, który kieruje gospodarką węglowodanowo-tłuszczową w mięśniu sercowym. Stosuje się go w zaburzeniach rytmu serca, nerwicy, zapaleniu mięśnia sercowego, dusznicy bolesnej.

NADCIŚNIENIE

Do naparu przygotowanego z jednej łyżki owoców dzikiej róży i 2 szklanki wody dodać jedną łyżkę miodu lipowego (20 g) i pić po ½ szklanki trzy razy dziennie.

Osłabienie mięśnia sercowego

Do jednej szklanki przegotowanego i ostudzonego mleka dodać jedną łyżkę miodu rzepakowego. Pić 2-3 szklanki dziennie.

MIÓD W CHOROBACH PRZEWODU POKARMOWEGO

W leczeniu chorób przewodu pokarmowego stosuje się naturalny miód pszczeli i jego wodne roztwory (miód rozpuszczony w przegotowanej i rozpuszczonej wodzie), jak również preparaty miodowe w postaci naparów i odwarów ziół z dodatkiem miodu. Najlepiej przygotowywać je 12 godzin przed spożyciem wtedy miód działa najskuteczniej. Miód jest cennym środkiem dietetycznym w chorobie żołądka i dwunastnicy. Przy chorobie wrzodowej żołądka należy podawać choremu miód na dwie godziny przed posiłkami lub trzy godziny po nich. Picie ciepłego roztworu miodu przyspiesza jego wchłanianie, nie drażni jelit i obniża kwasowość. Zimny roztwór miodu podwyższa kwasowość, wstrzymuje ruchy żołądka i podrażnia żołądek i jelita. Napój z miodu i cytryny poprawia przemianę materii i jest doskonałym płynem odżywiającym kolor skóry, poprawiającym wygląd cery szczególnie chorym na wątrobę.

Brak apetytu u dzieci, choroby żołądka

Zmiksować półtorej szklanki mleka, dwie łyżki miodu mniszkowego, dwie łyżki twarożku, trzy łyżki malin lub truskawek. Napój mleczno-owocowy z miodem pić rano.

Nieżyt błony śluzowej żołądka i dwunastnicy

Do szklanki zsiadłego mleka dodać łyżeczkę zmielonego siemienia lnianego, jedną łyżeczkę miodu. Wypić na drugie śniadanie.

Robaki jelitowe, witalność organizmu, prostata

Dokładnie rozetrzeć z miodem około, 30-150 gramów obranych nasion dyni. Zjedzoną papkę popić szklanką mleka.

Awitaminoza, osłabienie

Jedna łyżka miodu, jedna łyżka oleju słonecznikowego, jeden ząbek czosnku, szczypta pieprzu i soli, łyżeczka soku z cytryny - wymieszać i stosować jako polewę do surówek.

MIÓD W CHOROBACH SKÓRY MIĘŚNI I STAWÓW

Miód przyspiesza gojenie sie ran, oparzeń i odmrożeń oraz zabezpiecza je przed zakażeniem bakteryjnym. Powoduje lepsze odżywianie tkanek i zwiększa ilość leukocytów i glukozy. Oczyszcza rany z elementów martwiczych i produktów metabolicznych. Wykazuje właściwości przeciwbólowe, przeciwzapalne i regenerujące.

Opażenie, podskórne wybroczyny, wrzody, czyraki, trudne gojące sie rany, tradzik, liszaje

Jedną łyżeczkę ziela krwawnika pospolitego zapażyc szklanką wrządku w termosie około 15 minut. Przecedzić i osłodzić jedną łyżką miodu. Stosować zewnętrznie (w formie kompresów kąpieli i okładów) i wewnętrznie (pić 2-3 razy dziennie po ½ szklanki).

Zapalenie stawów

Kawałek płótna posmarować jedną łyżką miodu gryczanego, przyłożyć na chore stawy i owinąć flanelą. Okład zmieniać co 3 godziny.

MIÓD W CHOROBACH UKŁADU MOCZOWEGO I PŁCIOWEGO

Działanie moczopędne miodu spowodowało jego zastosowanie w leczeniu dróg moczowych i pecherza. W chorobach nerek zalecana jest herbata z dzikiej róży z miodem. W przypadku piasku nerkowego można stosować oliwę z oliwek i sok cytrynowy z miodem. Miód z dodatkiem pyłku kwiatowego stosuje się w stanach zapalnych przyrostowych gruczołu krokowego u mężczyzn - prostata. Najbardziej skutecznymi miodami w leczeniu chorób kobiecych są miody leśne i lipowe (bardzo pomocne sa kapiele w 30% roztworach miodu).

MIÓD W CHOROBACH UKŁADU NERWOWEGO

Stosuje się go w leczeniu różnego rodzaju nerwic, nadmiernej pobudliwości, depresji i załamań nerwowych. Wskazany jest dla cierpiących na bezsenność (zalecane 1-2 łyżeczki miodu rozcieńczonego z wodą) i choroby nerwowopochodne (250-300 gramów miodu dziennie).

MIÓD W CHOROBACH NARZĄDU WZROKU

Stosowany jest do leczenia ostrych zapaleń spojówek i rogówki. W chorobach oczu stosuje się płyn do płukania sporządzony z 1/4 litra wody i 1 łyżeczki miodu. Roztwór ten należy gotować przez 5 minut.

MIÓD W KOSMETYCE

Używany był już od czasów starożytnych przez osoby dbające o ładną, gładką cerę. Dzięki swoim właściwościom znalazł szerokie zastosowanie w kosmetyce (wchodzi w sład toników, maseczek miodowych, mleczek i płynów). Miód w kąpieli miodowej odpręża i rozluźnia, uelastycznia, hartuje, odtruwa i odżywia skórę.

Maseczka dla każdej cery

Utrzeć jedno żółtko z łyżeczką miodu i łyżeczką mąki ziemniaczanej, nałożyć na skórę twarzy i szyi. Po 15 minutach zmyć ciepłą wodą.

Kąpiel upiększająca

Do wanny z około 100 litrów wody w temp. 30-40 st. C wsypać około 200 gramów soli z mikroelementami. W odzielnym naczyniu rozpuścić 350 gramów miodu w 1,5 litra tłustego mleka i wlać do wanny. Zanurzyć się w wannie na 20 minut.

MIÓD JAKO AFRODYZJAK

Egipski afrodyzjak

Po usunięciu skórki oraz pestek z dwóch granatów, zmiksować owoce z jedną łyżką wody różanej, 300 ml wody mrożonej, sokiem z ½ cytryny i łyżką miodu. Pić przez kilka dni (afrodyzjak pobudzający wzmacniający).